Tych osób z Pomorza nie ma już wśród nas. Kogo pożegnaliśmy w ostatnim roku?

• Stanisław Mazurkiewicz (zm. 11.11.2022 r.) - polski ortopeda, dr hab., profesor nadzwyczajny Katedry Fizjoterapii Wydziału Wychowania Fizycznego Akademii Wychowania Fizycznego i Sportu im. Jędrzeja Śniadeckiego w Gdańsku

• Maria Skowrońska (zm. 16.11.2022 r.) – polska malarka, profesor ASP w Gdańsku. W latach 1966–1972 studiowała w gdańskiej PWSSP (ASP) na Wydziale Malarstwa. Dyplom w pracowni prof. Stanisława Borysowskiego w 1972 r. Pracowała na stanowisku profesora nadzwyczajnego (tytuł profesora uzyskała w 1998 r.), prowadziła Pracownię Podstaw Rysunku i Malarstwa na Wydziale Malarstwa i Grafiki.

• Tadeusz Kazimierz Maciejewski (zm. 16.11.2022 r.) – polski historyk prawa. Kierownik Katedry Historii Prawa na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdańskiego.

• Hanna Popowska-Taborska (zm. 06.12.2022 r.) – polska językoznawczyni i badaczka kaszubszczyzny. Autorka i współautorka wielu dzieł poświęconych językowi kaszubskiemu, m.in. wielotomowego Atlasu językowego kaszubszczyzny i Słownika etymologicznego kaszubszczyzny. Jej zdaniem Przysięgom słowińskim z Wierzchocina: "...zawdzięczamy znaczną ilość kaszubizmów leksykalnych...". W 1979 roku za działalność naukową została uhonorowana Medalem Stolema. 23 sierpnia 1980 roku dołączyła do apelu 64 uczonych, pisarzy i publicystów do władz komunistycznych o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami. W 1997 otrzymała Medal im Bernarda Chrzanowskiego „Poruszył Wiatr od Morza”. W 1999 została uhonorowana tytułem doktora honoris causa Uniwersytetu Gdańskiego. W 2002 otrzymała Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski.

• Piotr Kawiecki (zm. 11.12.2022 r.) – 28 września 1998 habilitował się na podstawie pracy zatytułowanej Kulturowe pojmowanie sztuki. Został zatrudniony na stanowisku profesora i dyrektora w Międzywydziałowym Instytucie Nauk o Sztuce Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. Był profesorem nadzwyczajnym w Instytucie Ekonomicznym Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej w Elblągu oraz w Instytucie Historii Sztuki na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Gdańskiego.

• Monika Dejk-Ćwikła (zm. 15.12.2022 r.) – polska wokalistka, autorka tekstów i gitarzystka basowa, członkini zespołu OBRASQi. Od dzieciństwa związana była z Żukowem. Reprezentowała gminę zarówno na arenach sportowych jak i artystycznych. Była też stypendystką Burmistrza i Rady Miejskiej w Żukowie. Należała do zespołu wokalno-instrumentalnego Agapé założonego w 1999 roku przez Barbarę Dawidowską przy parafii Miłosierdzia Bożego w Żukowie. Z zespołem tym zdobyła między innymi I miejsce na osiemnastej edycji Metropolitalnego Festiwalu Piosenki Religijnej w Jastarii, w 2017 roku. W 2018 roku wspólnie z Igą Pobłocką i Dominiką Kwiatkowską z zespołu 3'MeloDiv z Żukowa wystąpiła natomiast w programie telewizji Polsat pt. Śpiewajmy razem. All Together Now z piosenką I'm so excited grupy The Pointer Sisters. Razem z Jarosławem Bielawskim i Arturem Wolskim tworzyła działający od 2019 roku zespół OBRASQi wykonujący muzykę zaliczającą się do indie-dreampop-rocka. W zespole była wokalistką i grała na gitarze basowej, a także była autorką tekstów piosenek grupy.

• Maria Korzon z domu Broda (zm. 16.12.2022 r.) – polska pediatrka, hematolożka i onkolożka dziecięca, profesor zwyczajny nauk medycznych, wykładowczyni Akademii Medycznej w Gdańsku.

• Jarosław Dziubek (zm. 23.12.2022 r.) – działacz związkowy i opozycyjny, radny miasta Gdańska w latach 1998 – 2002.

• Julian Skrochocki (zm. 25.12.2022 r.) – dyrektor PKP Polskich Linii Kolejowych S.A., Zakładu Linii Kolejowych w Gdyni.

• Franciszek Stefan Jamroż (zm. 25.01.2023 r.) – prezydent Gdańska (1991–1994), działacz związkowy i samorządowy.

• Janina Maria Wehrstein (zm. 06.02.2023 r.) – polska pracowniczka biurowa, działaczka opozycyjna i społeczna. W latach 1949–1982 pracowała na szeregu stanowisk biurowych (maszynistka, ekonomistka, kierowniczka sekretariatu) w Okręgowej Dyrekcji Dróg Wodnych w Gdańsku, Przedsiębiorstwie Zaopatrzenia Farmaceutycznego Cefarm w Gdańsku (1949–1954), Gdańskich Zakładach Drobiarskich (1954–1957), Sopockich Zakładach Przemysłu Terenowego (1958–1963), Biurze Projektów Budownictwa Komunalnego w Gdańsku (1963–1966), Obsłudze Ratalnej Sprzedaży w Gdańsku (1966–1967), CSO Ogrodniczym Zakładzie Handlowym w Gdańsku (1968), Przedsiębiorstwie Państwowym Pracownie Konserwacji Zabytków w Gdańsku (1969–1982). Po raz pierwszy została zatrzymana przez Urząd Bezpieczeństwa w 1956. We wrześniu 1980 wstąpiła do „Solidarności”, była członkinią Prezydium Komitetu Założycielskiego, a od listopada 1980 Komitetu Zakładowego. Po wprowadzeniu stanu wojennego, 14 grudnia 1981, współorganizowała akcję protestacyjną. 16 grudnia 1981 została ciężko pobita przez ZOMO podczas demonstracji pod pomnikiem Poległych Stoczniowców. W jego wyniku leczyła się szpitalnie i do marca 1982 przebywała na zwolnieniu lekarskim. W czerwcu 1982 została zwolniona z pracy. Od stycznia do sierpnia 1982 w jej mieszkaniu znajdowała się podziemna drukarnia. 12 sierpnia 1982 została zatrzymana, a nazajutrz aresztowana i osadzona w Areszcie Śledczym w Gdańsku. 29 lipca 1983 na mocy amnestii umorzono postępowanie wobec niej i zwolniono. Od października do grudnia 1983 pracowała jako maszynistka w kurii biskupiej w Gdańsku. Od 1984 do stycznia 1986 była sekretarką w gdańskim Zespole Adwokackim nr 6. W latach 1983–1986 działała w redakcji podziemnego pisma TKZ Gdańskiej Stoczni Remontowej „Informator”. 9 października 1985 została zatrzymana, a następnie osadzona w Areszcie Śledczym w Gdańsku. 8 września 1986 zwolniona na mocy amnestii. Jedną z prowadzących wówczas jej sprawę była Jadwiga Kmicińska. Następnie pracowała jako kasjerka oraz w latach 1986–1988, z upoważnienia Zbigniewa i Zofii Romaszewskich oraz Lecha Wałęsy, jako kierowniczka Komisji Interwencji i Praworządności NSZZ „Solidarność”. W latach 1987–1989 zatrudniona w kancelarii w Zespole Adwokackim nr 14 w Gdańsku. W sierpniu 1988 organizowała pomoc dla strajkujących. 13–27 grudnia 1988 w jej mieszkaniu odbywała się głodówka działaczy Ruchu Wolność i Pokój przeciw obowiązkowej służbie wojskowej. W 1989 była szefową Rady Funduszu Wyborczego przy Regionalnym Komitecie Obywatelskim w Gdańsku. W 1989 była współzałożycielką, a następnie członkinią Zarządu Gdańskiego Oddziału Rodziny Katyńskiej. W 1991 została przewodniczącą oddziału gdańskiego Stowarzyszenia Penitencjarnego Patronat, a w 2002 członkinią zarządu stowarzyszenia. W ramach tej działalności pomagała potrzebującym i przebywającym w izolacji więziennej, zwłaszcza w zakresie podtrzymywania przez nich więzi rodzinnych. Pomaga zwalnianym po odzyskaniu przez nich wolności, jak i ich rodzinom. Od 1993 członkini Stowarzyszenia Godność w Gdańsku. Należała również do Gdańskiego Stowarzyszenia Kobiet „Amazonki" przy Klinice Chirurgii Onkologicznej Akademii Medycznej w Gdańsku.

• Jerzy Krechowicz (zm. 20.02.2023 r.) – polski malarz, grafik, profesor, w latach 1996–2002 rektor Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku.
• Lucjan „Lulu” Woźniak, właśc. Łucjan Woźniak (zm. 02.03.2023 r.) – polski pianista i grający na banjo gitarzysta, członek zespołów jazzowych Flamingo oraz Rama 111. Był absolwentem oraz pracownikiem Politechniki Gdańskiej. Jako muzyk był między innymi współzałożycielem i wieloletnim członkiem zespołu jazzowego Flamingo. Grał także w Big Bandzie Jana Tomaszewskiego. Następnie był członkiem zespołów Rama 111 oraz Flamingo 96. Należał do współtwórców Akademickiego Klubu Politechniki Gdańskiej „Kwadratowa”. Pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Gdyni przy ul. Spokojnej.
• Andrzej Mirosław Zarębski (zm. 22.03.2023 r.) – polski polityk i przedsiębiorca, poseł na Sejm I kadencji, w 1991 rzecznik prasowy rządu Jana Krzysztofa Bieleckiego, od 1993 do 1999 członek i sekretarz Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji. W 1980 ukończył studia z zakresu filologii polskiej na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Gdańskiego. Pracował jako nauczyciel języka polskiego, następnie w czasie pierwszej „Solidarności” związany z prasą studencką i związkową. Współorganizował Biuro Informacji Prasowej Komisji Krajowej związku. Za działalność opozycyjną w stanie wojennym został internowany na okres od 13 grudnia 1981 do 1 grudnia 1982. Po zwolnieniu wchodził w skład redakcji niezależnego „Przeglądu Politycznego”. Był zatrudniony jako sprzedawca, następnie pełnił funkcję dyrektora w firmie budowlanej. W latach 1989–1990 publikował w „Tygodniku Solidarność”, w 1990 pracował jako kierownik działu w „Gazecie Gdańskiej”. Zaangażował się w tworzenie wojewódzkich struktur Kongresu Liberalno-Demokratycznego. Od 14 stycznia 1991 do 26 grudnia 1991 zajmował stanowisko rzecznika prasowego w rządzie Jana Bieleckiego. W wyborach w 1991 uzyskał mandat posła na Sejm I kadencji z okręgu zielonogórsko-leszczyńskiego, który wykonywał do 1993. W latach 1993–1999 zasiadał w Krajowej Radzie Radiofonii i Telewizji, pełnił funkcję jej sekretarza. Po zakończeniu kadencji zajął się prowadzeniem działalności doradczej na rynku mediów elektronicznych. Został pochowany na cmentarzu Witomińskim w Gdyni.
• Wojciech Misiuro (zm. 22.03.2023 r.) – tancerz, mim, choreograf, reżyser teatralny. Misiuro urodził się w Gdańsku, ukończył studium baletowe w Gdańsku oraz studia pantomimy przy Teatrze Pantomimy Henryka Tomaszewskiego. W 1967 związał się z Państwową Operą i Filharmonią Bałtycką (obecnie Opera Bałtycka), następnie tańczył w Operze Wrocławskiej, Teatrze Henryka Tomaszewskiego i Teatrze Stu. W 1975 roku rozpoczął karierę choreografa współpracując z teatrami we Wrocławiu, Łodzi, Krakowie, Gdańsku i Warszawie, a w sezonie 1979-82 został głównym choreografem Teatru Narodowego w Warszawie. W 1987 założył pierwszy, autorski Teatr Ekspresji, z którym zrealizował własne spektakle: "Umarli potrafią tańczyć" (1988), "Dantończycy" (1989), "ZUN" (1990), "Idole perwersji" (1991), "College No 24" (1992), "Miasto mężczyzn" (1994), "Pasja" (1995), "Kantata" (1997) i "Tango" (1999). Dużo pracował dla telewizji, pierwsza jego realizacja powstała na początku lat 80., był to film baletowy do muzyki Grażyny Bacewicz "Esik w Ostendzie". Dla Redakcji Teatru Telewizji zarejestrowano spektakle: "ZUN" oraz "Umarli potrafią tańczyć" (choreografia i reżyseria: Wojciech Misiuro, realizacja telewizyjna: Beata Dunajewska). Potem Misiuro przygotował dla TVP „Pasję", "Kantatę", a także autorski film zrealizowany dla II Programu TVP "De Aegypto – opera egipska". Za granicę zespół występował na Międzynarodowym Festiwalu Sztuki w Edynburgu,w Spoleto w USA (1992), we Włoszech (1993) oraz w Stambule (1994). Wielu aktorów Teatru Ekspresji, wśród nich Leszek Bzdyl, Krzysztof Dziemaszkiewicz, Bożena Eltermann, Jacek Krawczyk stworzyli własne teatry tańca. W 2000 roku Teatr Ekspresji przestał istnieć. W kolejnych latach współpracował między innymi z Adamem Hanuszkiewiczem, Izabelą Cywińską, Wiesławem Saniewskim, Krzysztofem Orzechowskim i Krzysztofem Warlikowskim. W 2008 roku w Operze Bałtyckiej wraz z Jackiem Przybyłowiczem i Romanem Komassą przygotował spektakl „Men’s Dance”, na który składają się trzy impresje baletowe. Część przygotowana przez Misiuro nosi tytuł "Tamashii". W 2011 roku w Operze Bałtyckiej zrealizował kolejny balet "Sen" do muzyki Arvo Pärta.

• Krystyna Łubieńska (zm. 10.05.2023 r.) – polska aktorka teatralna, telewizyjna, radiowa i filmowa związana z teatrami dramatycznymi we Wrocławiu, Warszawie, Katowicach, Lublinie i – najdłużej – z Teatrem Wybrzeże w Gdańsku oraz animatorka kultury.
• Andrzej Kaźmierczak (zm. 13.05.2023 r.) – polski gitarzysta, członek zespołów Cytrus i Korba. Współpracował z zespołami Kawałek Ściany i Truskawkowy Budzik. Był współzałożycielem trójmiejskiej grupy Cytrus powstałej w 1979 roku z którą związany był do jej rozpadu w 1985 roku. Wraz z Cytrusem, z sukcesami koncertował na największych krajowych festiwalach muzycznych. Po rozpadzie Cytrusa wraz z częścią jego byłych muzyków, założył zespół Korba z którym zarejestrował albumy Motywacje i Sto papierów.
• Barbara Bożena Krupa-Wojciechowska (zm. 15.05.2023 r.) – polska lekarka-hipertensjolożka, diabetolożka, nefrolożka, prof. dr hab., rektorka Akademii Medycznej w Gdańsku (1983-1990). Jest autorką lub współautorką ponad 400 prac naukowych. Odznaczona m.in. Krzyżem Komandorskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Medalem im. Ludwika Waryńskiego (1988). W 2016 otrzymała tytuł doktor honoris causa Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego. Została wyróżniona zespołową Nagrodą Ministra Zdrowia za cykl publikacji nt. wprowadzenia metody 24-godzinnego monitorowania ciśnienia tętniczego.
• Zdzisław Kordel (zm. 04.06.2023 r.) – polski profesor nauk ekonomicznych, wykładowca akademicki. W 2004 uzyskał tytuł profesora nauk ekonomicznych. Został zatrudniony na stanowisku profesora w Instytucie Geografii na Wydziale Oceanografii i Geografii Uniwersytetu Gdańskiego, w Instytucie Geografii Społeczno-Ekonomicznej i Gospodarki Przestrzennej na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Gdańskiego, w Pomorskiej Wyższej Szkole Polityki Społecznej i Gospodarczej w Starogardzie Gdańskim, w Katedrze Turystyki i Rekreacji na Wydziale Turystyki i Rekreacji Akademii Wychowania Fizycznego i Sportu im. Jędrzeja Śniadeckiego w Gdańsku oraz w Gdańskiej Szkole Wyższej. Pełnił funkcję dyrektora Katedry Turystyki i Rekreacji, oraz dziekana na Wydziale Turystyki i Rekreacji Akademii Wychowania Fizycznego i Sportu im. Jędrzeja Śniadeckiego w Gdańsku i rektora w Pomorskiej Szkole Wyższej w Starogardzie Gdańskim.

• Joanna Helena Muszkowska-Penson (zm. 30.06.2023 r.) – polska lekarka i nauczycielka akademicka, profesor nauk medycznych, działaczka opozycji w okresie PRL, bliska współpracowniczka Lecha Wałęsy. W 1940 została żołnierką Związku Walki Zbrojnej. W marcu 1941 zatrzymana i osadzona na Pawiaku, we wrześniu tegoż roku osadzona w niemieckim obozie koncentracyjnym Ravensbrück, skąd została wyzwolona w kwietniu 1945. W latach 1950–1980 zatrudniona w Klinice Chorób Nerek Akademii Medycznej w Gdańsku, następnie do 1991 w szpitalu wojewódzkim, w którym zajmowała stanowisko ordynatora oddziału internistycznego. W czasie wydarzeń sierpniowych w 1980 wspierała strajkujących stoczniowców, dołączyła następnie do „Solidarności”. Po wprowadzeniu stanu wojennego w swoim mieszkaniu ukrywała m.in. Piotra Dyka. W latach 80. była także osobistą lekarką i tłumaczką Lecha Wałęsy. 14 kwietnia 1984 została zatrzymana i następnie aresztowana za kolportowanie wydawnictw drugiego obiegu. Pozbawienie wolności powszechnie znanej i szanowanej lekarki spotkało się z protestami – petycję o jej uwolnienie podpisało kilka tysięcy osób. Ostatecznie Joanna Muszkowska-Penson została zwolniona po kilku dniach. Kontynuowała działalność opozycyjną, m.in. w maju i sierpniu 1988 udzielała się jako lekarka w czasie strajków w Stoczni Gdańskiej i w gdańskim porcie. W 1991 przeszła na emeryturę, po czym wyjechała do córki do Glasgow. W 2006 powróciła do Polski, podjęła pracę w biurze Lecha Wałęsy.
• Andrzej Marek Składanowski (zm. 03.07.2023 r.) – polski biochemik i chemik, prof. dr hab. inż., pracownik naukowy Politechniki Gdańskiej. W 1984 r. ukończył studia biotechnologiczne w Politechnice Gdańskiej, a w 1994 r. uzyskał stopień doktora nauk chemicznych w dyscyplinie biochemia za rozprawę pt. Tworzenie międzyłańcuchowych wiązań sieciujących w DNA komórek nowotworowych przez antracykliny i pochodne aminoantrachinonu oraz znaczenie tego zjawiska dla aktywności biologicznej tych związków, której promotorem był prof. Jerzy Konopa. W 2004 r. otrzymał stopień doktora habilitowanego. W 2009 r. uzyskał tytuł profesora nauk biologicznych. Był profesorem nadzwyczajnym w Katedrze Technologii Leków i Biochemii PG, w latach 2012–2016 pełnił też funkcję prodziekana na Wydziale Chemicznym Politechniki Gdańskiej.

• Henryk Frankiewicz (zm. 03.07.2023 r.) – opozycjonista od lat siedemdziesiątych, członek Zakładowego Komitetu NSZZ „Solidarność” Gdańskiej Stoczni Remontowej, internowany i przez prawie rok osadzony w Ośrodku Odosobnienia w Strzebielinku. W działalność opozycyjną zaangażował się od lat siedemdziesiątych. W czasie strajku w 1970 roku w Gdańskiej Stoczni Remontowej został wybrany na delegata do Zakładowej Komisji Strajkowej. Pełnił również funkcję łącznika między Stocznią Gdańską a Gdańską Stocznią Remontową. Po wybuchu strajku latem 1980 roku w Gdańskiej Stoczni Remontowej przystąpił do Zakładowego Komitetu NSZZ „Solidarność” GSR, mimo że pracował wówczas w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Transportu i Sprzętu Budownictwa Komunalnego. Po podpisaniu porozumień sierpniowych został przewodniczącym NSZZ „Solidarność” w WPTiSBK. W związku z powyższą działalnością po wprowadzeniu stanu wojennego został internowany i w okresie od 13 grudnia 1981 roku do 22 listopada 1982 roku przebywał w Ośrodku Odosobnienia w Strzebielinku. W późniejszych latach konsekwentnie walczył z ,,komuną". Dołączył, tak jak wielu gdańskich opozycjonistów, do Spółdzielni Pracy Usług Wysokościowych ,,Świetlik", w której pozostał do ostatnich dni spółdzielni - napisał na swoim profilu FB żegnając kolegę radny Andrzej Kowalczys. W 2013 roku postanowieniem Prezydenta RP Henryk Frankiewicz został odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności.
• Adam Drąg (zm. 30.07.2023 r. – polski pieśniarz, autor, kompozytor, działacz NSZZ Solidarność. Swoją muzyczną przygodę rozpoczął w wieku 16 lat jako perkusista, a następnie gitarzysta w zespole szkolnym. W trakcie studiów na Politechnice Gdańskiej grał na perkusji w zespole Waganty. W latach 1972–1974 na Jesiennym Ogólnopolskim Studenckim Przeglądzie Piosenki Turystycznej Bazuna, który odbywał się w Klubie Studentów Wybrzeża ŻAK w Gdańsku, popularność zdobyły jego piosenki: Połoniny Niebieskie, Ech Muzyka, Muzyka, Muzyka, Rzeki To Idące Drogi, Piosenka bez tytułu, Wpław, Chyba Już Czas Wracać Do Domu. Kompozycje te stały się klasykami gatunku i trafiły do śpiewników oraz są publikowane w internecie. Drąg był także wielokrotnym laureatem Giełdy w Szklarskiej Porębie (Szary Łoś Giełdowy). W 1977 został jednym z założycieli i członkiem zespołu Wały Jagiellońskie, z którym przez kilka lat współpracował i odniósł sukces na Festiwalu Piosenki Studenckiej w Krakowie (Grand Prix) oraz na Krajowym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu (Nagroda Dziennikarzy). W tym okresie był też uczestnikiem imprez, takich jak: Yapa’77 i festiwal w Leningradzie. W 1984 Pomaton EMI wydał płytę Połoniny Niebieskie zawierającą osiemnaście jego piosenek. W latach 1985–1987 Drąg ponownie współpracował z zespołem Wały Jagiellońskie. W latach 1980–1984 zaangażował się w działalność w NSZZ Solidarność. Współorganizował m.in. I Festiwal Piosenki Prawdziwej Zakazane Piosenki (Gdańsk, 1981). W tym czasie napisał kilka piosenek (Szpital Przemienienia, Niewielu Nas, Dom w Olsztynie), które po latach, w 2010, zostały wydane w zbiorze Śpiewnik Wolności i Solidarności. Odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności (2014) oraz Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2019).

• Jerzy Piotr Gwizdała (zm. 05.08.2023 r.) – polski ekonomista, zastępca prezydenta m. Gdańska (1998–2001), rektor Uniwersytetu Gdańskiego (2016–2020).
• Andrzej Roman Kaznowski (zm. 12.08.2023 r.)– polski działacz partyjny i państwowy, ekonomista i dyplomata, w latach 1973–1977 prezydent Gdańska. Jedyne dziecko Wacława (pracownika Marynarki Wojennej) i Melanii z domu Ambrożewicz. Z początkiem II wojny światowej wysiedlony na terytorium Generalnego Gubernatorstwa, czas wojenny spędził w Warszawie, powracając do Gdyni na początku 1945. W 1953 zdał maturę w Technikum Finansowym w Sopocie. W latach 1962–1965 studiował w studium zawodowym administracji na Wydziale Prawa Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, zaś w 1968 uzyskał tytuł magistra na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu na podstawie pracy pt. Finansowanie produkcji eksportowej statków w Stoczni Gdańskiej im. Lenina. W latach 1953–1969 zatrudniony w placówkach Narodowego Banku Polskiego w województwie gdańskim, zajmował stanowiska inspektora, starszego inspektora, naczelnika wydziału w lęborskim wydziale oraz specjalisty ds. handlowych w gdańskim oddziale. Został przewodniczącym Związku Zawodowego Pracowników Państwowych i Społecznych przy oddziale wojewódzkim NBP w Gdańsku, prowadził też wykłady dla Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego. Od 1950 do 1956 należał do Związku Młodzieży Polskiej, w 1959 wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w Gdańsku. Został członkiem Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Gdańsku: od 1969 do 1972 zastępca kierownika Wydziału Przemysłu i Budownictwa KW PZPR, potem do grudnia 1973 jego kierownik. Od 13 grudnia 1973 do 15 września 1977 sprawował funkcję prezydenta Gdańska (po rozdzieleniu funkcji włodarza miasta i przewodniczącego prezydium Miejskiej Rady Narodowej). W trakcie jego kadencji Gdańsk podpisał umowę partnerską z Bremą – była to pierwsza taka współpraca polskiego miasta z miastem z Republiki Federalnej Niemiec. W latach 1977–1982 attaché handlowy ds. gospodarki morskiej w ambasadzie w Pradze, następnie powrócił do Polski i do 1990 kierował gdańską delegaturą Najwyższej Izby Kontroli.
• Barbara Gierak-Pilarczyk (zm. 27.08.2023 r.) - była jedną z miejskich radnych o najdłuższym stażu. Barbara Gierak-Pilarczyk zasiadała w Radzie Miasta Sopotu przez siedem kadencji, od samego początku polskiej, odnowionej samorządności, czyli od 1990 r. Działała w tych komisjach Rady, które odpowiadają za zdrowie, sprawy lokalowe oraz finanse miasta. W latach 2002-2010 r. była wiceprzewodniczącą Rady Miasta. Wcześniej, w latach 1994-1998 piastowała stanowisko wiceprezydenta Sopotu. Odpowiadała za zdrowie, pomoc społeczną, kulturę i mieszkalnictwo. Była m.in. jedną z inicjatorek nowatorskich projektów dotyczących rewitalizacji miasta. Przeprowadziła też reformę zarządzania gminnymi nieruchomościami. Była znanym i cenionym lekarzem o dwóch specjalizacjach: chorób wewnętrznych i reumatologii. Od 2006 r. do 2022 r. była też dyrektorem ważnej dla zdrowia mieszkańców Pomorza placówki - Wojewódzkiego Zespołu Reumatologicznego w Sopocie, który obecnie nosi nazwę Pomorskiego Centrum Reumatologicznego.

• Piotr Adam Mierzewski (zm. 13.09.2023 r.) – polski lekarz i urzędnik państwowy, działacz opozycyjny w PRL, w latach 1989–1992 podsekretarz stanu w Ministerstwie Zdrowia i Opieki Społecznej. W czasie protestów z grudnia 1970 był sanitariuszem w pogotowiu w Gdyni. Ukończył studia medyczne. Od 1975 do 1984 starszy asystent Zakładu Biostatyki i Informatyki Instytutu Medycyny Społecznej Akademii Medycznej w Gdańsku, od 1985 pracował w Klinice Nefrologii Dziecięcej AM w Gdańsku. W latach 80. został sekretarzem Sekcji Służby Zdrowia i członkiem sekcji krajowej NSZZ „Solidarność”, współpracując blisko z Aliną Pienkowską. Był wiceszefem zakładowej „S” na Akademii Medycznej w Gdańsku oraz kierował zespołem opracowującym projekt reformy podstawowej opieki zdrowotnej. W okresie stanu wojennego internowany w ośrodku odosobnienia w Iławie. Był rozpracowywany przez Służbę Bezpieczeństwa, a w procesie sądowym oskarżono go z art. 122 kodeksu karnego o zdradę ojczyzny. 30 września 1989 został podsekretarzem stanu (pierwszym wiceministrem) w Ministerstwie Zdrowia i Opieki Społecznej z rekomendacji Aliny Pienkowskiej, odpowiadając m.in. za reformę systemu zdrowotnego. We wrześniu 1992 złożył dymisję, zakończył pełnienie funkcji 30 października tego samego roku. W latach 1992–1993 dyrektor Narodowego Instytutu Zdrowia. Od 1994 do 2011 pracował w Departamencie Zdrowia Publicznego w Radzie Europy, gdzie doszedł do stanowiska szefa.
• Zbigniew Stefan Szczurek (zm. 09.10.2023 r. – polski prawnik, sędzia, doktor nauk prawnych, specjalizujący się w prawie cywilnym. Ojciec Wojciecha Szczurka. W latach 1948–1949 więziony za przynależność do organizacji „Orlęta”. Absolwent prawa na Uniwersytecie Łódzkim (1955). Stopień doktora uzyskał w 1972 na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Następnie pracował jako sędzia (w latach 1990–1998 był prezesem Sądu Wojewódzkiego w Gdańsku). W 1998 został kierownikiem Katedry Postępowania Cywilnego na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdańskiego.
• Alicja Zielińska (zm. 17.10.2023 r.) - kaszubska dziennikarka i redaktorka „Gazety Kartuskiej”, a potem „Tygodnika Kartuzy”, nasza wieloletnia koleżanka w redakcji „Dziennika Bałtyckiego”.

• Henryk Tokarski (zm. 21.11.2022 r.) – polski lekkoatleta i trener. Od 1955 był trenerem w Spójni Gdańsk, w latach 1960-1983 trenerem-koordynatorem sekcji, po przekształceniu w 1990 sekcji lekkoatletycznej Spójni w Sopocki Klub Lekkoatletyczny pozostał w zespole szkoleniowym, otrzymał godność honorowego członka KS Spójnia. Jego najwybitniejszym zawodnikiem był olimpijczyk Lech Boguszewicz. Prowadził także Czesława Wajdę, Wojciech Ratkowskiego, Wojciecha Jaworskiego i Lecha Chludzińskiego. W 1985, 1986 i 1988 został uznany najlepszym trenerem lekkoatletycznym Wybrzeża w konkursie Gdańskiego Okręgowego Związku Lekkiej Atletyki. Był także działaczem Gdańskiego Okręgowego Związku Lekkiej Atletyki, m.in. jego wiceprezesem ds. szkoleniowo-sportowych.
• Zbigniew Rybak (zm. 21.12.2022 r.) – polski rugbista, który występował w Arce od początku jej istnienia i był jednym z pomysłodawców powstania klubu rugby w Gdyni. Oprócz tego w 2000 roku grał w dokumentalnym filmie Sylwestra Latkowskiego pod tytułem To my, rugbiści.
• Patryk Kalski (zm. 01.01.2023 r.) – uznany trener strzelectwa, twórca strzelnicy Playground działającej w gdyńskich Kolibkach, a także wykładowca akademicki w Akademii Wychowania Fizycznego i Sportu w Gdańsku (AWFiS)
• Lech Stefański (zm. 09.01.2023 r.) – polski działacz konspiracji niepodległościowej w czasie II wojny światowej, działacz sportowy i kombatancki, prezes Arki Gdynia (1972–1978).

• Jerzy Jałoszewski (zm. 17.01.2023 r.) – tworzył sportowe i żeglarskie życie Gdyni. Przez wiele lat organizował międzynarodowe i lokalne zawody w naszym mieście. Działał w Pomorskim Związku Żeglarskim. Był m.in. koordynatorem Żeglarskiej Parady Świętojańskiej organizowanej z okazji Święta Morza. Przez 14 lat pełnił również funkcję dyrektora Gdyńskiego Ośrodka Sportu i Rekreacji - w ten sposób o śmierci Jerzego Jałoszewskiego poinformowali we wtorek gdyńscy urzędnicy.
• Janusz Makowski (zm. 02.03.2023 r.) – piłkarz Lechii Gdańsk
• Janusz Cyrklaff, właściwie Zygfryd Janusz Cyrklaff (zm. 12.04.2023 r.) – polski chodziarz sportowy i trener. W latach 1961–1973 był zawodnikiem Lechii Gdańsk, a jego trenerem był Jerzy Hausleber. Trzykrotnie zdobywał medale mistrzostw Polski: w 1969 i 1970 srebrne na dystansie 20 km, w 1972 brązowy na dystansie 50 km. Po zakończeniu kariery zawodniczej pracował w swoim klubie jako trener, prowadził m.in. Katarzynę Radtke, Grzegorza Mullera, Jacka Mullera, Jolantę Frysztak, Stanisława Stosika. W latach 1982–2002 był trenerem polskiej kadry narodowej w chodzie mężczyzn, był też pierwszym trenerem polskiej kadry chodu sportowego kobiet. W latach 1990–1996 (corocznie) i w 1998 był wybierany najlepszym trenerem lekkoatletycznym Wybrzeża.
• Stefan Kliński (zm. 22.04.2023 r.) – piłkarz Arki Gdynia i Lechii Gdańsk, łącznie w ekstraklasie zagrał w 202 meczach
• Bogdan Ciundziewicki (zm. 15.07.2023 r.) – od 1950 roku był zawodnikiem w pływaniu w stylu klasycznym, członkiem kadry narodowej i rekordzistą Polski. W następnej dekadzie został sędzią oraz działaczem sportowym. Był wieloletnim prezesem Gdańskiego Związku Pływackiego oraz przez 6 kadencji wiceprezesem Polskiego Związku Pływackiego. W latach 1980 – 2000 był sędzią wszystkich igrzysk olimpijskich i mistrzostw świata oraz większości mistrzostw Europy w pływaniu. Na igrzyskach w Seulu w 1988 roku oraz w Atlancie w 1996 roku był sędzią głównym. Kilkanaście lat temu został wybrany na stanowisko prezesa Oddziału Gdańskiego Związku Szlachty Polskiej. Jako senior nadal startował w zawodach pływackich i udzielał się społecznie.

Jesteśmy na Google News. Dołącz do nas i śledź "Dziennik Bałtycki" codziennie. Obserwuj dziennikbaltycki.pl!